SPOILER WARNING!
Deze review kan mogelijks lichte noties van spoilers bevatten, u bent gewaarschuwd.
Zonder overdrijving kan ik zeggen dat ik enorm heb genoten van Spider-Man No Way Home. De derde episode van MCU spidey films is veruit een overtreffing van de voorgaande 2 delen. Deze film durft meer; en dan heb ik het niet enkel over de introductie van de “Multiverse”, of de terugkeer van bekende gezichten uit het verleden. Ik spreek meer over wat er inhoudelijk met het personage ‘Peter Parker’ gebeurt. Voor het eerst in deze home-trilogie, doormaakt Peter de harde consequenties van zijn bestaan als superheld; consequenties die zijn vrienden en familie misschien nog wel harder treffen dan hijzelf. De fysieke eveneens als mentale (rake) klappen die de jonge Peter moet incasseren, voelen ruw en genadeloos aan. De film bevat de exacte bruutheid die ook de Raimi-trilogie zo subliem maakte. Geen glossy, shiny, overly happy Spider man meer. Neen, de MCU-schoonheidsfilter valt tijdens het laatste act even weg en maakt plaats voor een veel duisterdere inkleding. Ook zien we dat Parker zichzelf van zijn schimmigste kant laat zien. De emoties voelen puur en ongeforceerd aan en wanneer de uiteindelijke catharsis naarmate het einde van de film zijn intrede doet; voelt dit alles eens zo hartverwarmend aan.
